Μια στιγμή μπορεί να τα αλλάξει όλα;;;;

     Υπάρχει μια ταινία, που η πρωταγωνίστρια
απολύεται ένα πρωί από τη δουλειά της και στο δρόμο για το σπίτι χάνει το μετρό, πέφτει θύμα κλοπής, πηγαίνει στο νοσοκομείο, και ύστερα γυρίζει στο σπίτι και συνεχίζει τη ζωή της κανονικά. Τι θα είχε γίνει αν δεν είχε χάσει το μετρό; Θα γυρνούσε στο σπίτι της σώα και αβλαβής, θα άνοιγε την πόρτα, θα ανακάλυπτε ότι ο σύντροφός της την απατά και  η ζωή της θα εξελισσόταν πολύ διαφορετικά.
     Η ταινία λέγεται Sliding Doors, κυκλοφόρησε το 1998 (και το 2012 με τον τίτλο "Αν" αν θυμάμαι καλά), την είδα κάπου το 2006 για πρώτη φορά και δεν την έχω ξεχάσει ακόμα. Γιατί κι εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχε προκύψει αυτό, αν είχε κάνει το άλλο, αν δεν είχα κάνει εκείνο κλπ.
     Ξέρω τι σκέφτεστε. Κλισέ ρητά του τύπου "καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες παρά για πράγματα που δεν έκανες". Ωραίο ακούγεται, δεν λέω, καλή ιδέα και για letter tattoo maniacs, αλλά για σκεφτείτε πόσο ακριβές και εφαρμόσιμο είναι. Είσαι σε μια δουλειά. Σου προσφέρουν μια άλλη, με παρόμοιες συνθήκες. Αλλάζεις περιβάλλον  εργασίας και σε μερικούς μήνες κάτι αρχίζει και δεν πάει καλά. Ας πούμε ότι δεν σε πληρώνουν (ω,τι πρωτότυπο!). Αναρωτιέσαι αν θα είχε συμβεί το ίδιο και αν είχες παραμείνει στην προηγούμενη δουλειά σου. Πετάγεται τότε η κολλητή σου και για να νιώσεις καλύτερα σου πετάει το εν λόγω τσιτάτο. Εκτιμητέα η προσπάθεια, αλλά αν το καλοσκεφτούμε δεν βοηθάει φίλες μου. Για κάθε τι που κάνουμε, υπάρχει κάτι που δεν κάνουμε, και αν αντιστρέψουμε τους όρους, η ρήση δεν μας οδηγεί πουθενά. Είναι σαν το "μεγάλο παζάρι" . Αν επιλέξεις την κουρτίνα 1, ποτέ δεν θα μάθεις τι περιείχε η κουρτίνα 2 . Και φυσικά δεν είναι εφαρμόσιμο σε κάθε πράξη. Ας πάμε να σκοτώσουμε 5-6 επειδή καλύτερα να μετανιώνω για τους φόνους παρά γιατί τους άφησα να ζήσουν!
     Εγώ αυτό που έχω να σας πω είναι ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σειρά από συμπτώσεις, τυχαία γεγονότα, στιγμές. Και κάθε γεγονός που μας οδηγεί σε αδιέξοδο, είναι ίσως για να σκάψουμε εμείς το λαγούμι που θα μας γλιτώσει από αυτό. Ή μπορεί να ανακαλύψουμε κάποια μυστική πόρτα που δεν την είχαμε δει νωρίτερα. Ξεχάστε λοιπόν τις αμφιβολίες σχετικά με το τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μετανιώνεις και τι όχι. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και από παντού να παίρνετε μαθήματα. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην παρόρμηση, και στη λάθος επιλογή.
     Στη ζωή θα μας παρουσιάζονται συνεχώς διλήμματα: να χωρίσω ή όχι; να παραιτηθώ ή όχι; να κυνηγήσω το τάδε όνειρο ή δεν αξίζει τώρα πια; να μετακομίσω ή όχι; Ό,τι και να επιλέξεις θα βγει ή σωστό ή λάθος, τι να κάνουμε τώρα;  Ο άνθρωπος καλείται συνεχώς να αντιμετωπίζει συνέπειες αποφάσεων είτε θετικές είτε αρνητικές.
   Κάτι τέτοιες φράσεις δημιουργήθηκαν γιατί ο κάθε νοήμων άνθρωπος εκ φύσεως έχει ανάγκη να απασχολεί με κάτι το μυαλό του, και τη μαζοχιστική διάθεση να βασανίζει τον εαυτό του με ενδεχόμενα. Ούτε καν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σίγουροι για το τι αξίζει να ρισκάρουμε και τι όχι, θα το ξέρει ένα ρητό;; Κάντε μια χάρη και στον εαυτό σας και σε μένα και μην αφήνετε να σας πιπιλίζουν το μυαλό τέτοιου είδους συμβουλές. Δεν λέω να μην τολμάμε να κάνουμε βήμα, αλλά καλό είναι να μην μας τρομάζουν ούτε τα λάθη μας. Και τα λάθη έχουν το σκοπό τους στη ζωή. Εσείς απλώς ζυγίστε τις καταστάσεις σε κάθε περίπτωση και δράστε όπως νιώθετε.
    Η ταινία που ανέφερα στην αρχή ("απρόσμενος έρωτας" η μετάφραση, άγνωστο με ποια λογική), κλείνει με το must δίδαγμα, το οποίο ίσως θα έπρεπε να υιοθετήσετε από εδώ και πέρα: όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Και ο "λόγος" θα σε βρει ό,τι επιλογές και να κάνεις. Η διαδρομή ίσως είναι διαφορετική. Αλλά ο δρόμος για την Ιθάκη πάντα μακρύς ήταν....