Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Μαθήματα ζωής από την Εθνική Ελλάδος (pt 2).







1) Είτε ανήκουμε σε πλειοψηφίες είτε σε μειοψηφίες υπάρχουν και οι στιγμές που
μένουμε μόνοι μας. Μόνοι μας, γιατί με τις πράξεις μας διώξαμε τους πάντες από δίπλα μας. Μόνοι μας εξαιτίας του μίσους που γεννήθηκε μέσα μας. Μόνοι μας γιατί δεν αντισταθήκαμε όταν έπρεπε να βουλιάξαμε από την απραξία μας. Μόνοι μας εξαιτίας των δικών μας λαθών. Μόνοι μας εξαιτίας των λαθών κάποιου άλλου. Μόνοι μας χωρίς να φταίμε , χωρίς να μας δόθηκε ποτέ η επιλογή να μην είμαστε μόνοι μας. Ακόμα κι αυτές τις στιγμές όμως, της απόλυτης μοναξιάς, υπάρχει ένας ήχος που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μόνοι μας, γιατί όταν συναντήσεις στη ζωή αυτούς που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται , πολύ απλά μένεις δίπλα τους. Κι ακόμα κι αν έχεις κάνει το λάθος να φύγεις, ίσως να μην είναι αργά για να επιστρέψεις…



2) Τα social media δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μη σου πω ότι σ’ αυτό ακριβώς εξυπηρετούν: στο να την κρύβουν.


3) …από τι κρινόμαστε τελικά; Από τις πράξεις μας; Από το χρώμα μας; Και τι γίνεται όταν οι πράξεις μας παίρνουν χρώμα; Γιατί γίνεται κι αυτό… άλλες έχουν το χρώμα του χαλκού, κάποια άλλη παίρνει το ασημένιο και πάντα κάποια παίρνει το χρυσό…


4) - Το ξέρω ότι δεν είναι δίκαιο αυτό. Αλλά η  ζωή δεν είναι δίκαιη. Δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ. Πρέπει να μάθεις να το ξεπερνάς αυτό. Και καμιά φορά να συμβιβάζεσαι, για να μην σε αρρωσταίνει, να μην σε τρώει όλο αυτό.
- Το ότι πρέπει να συμβιβαστώ με αρρωσταίνει.


5) Δεν ξέρω αν έγινα καλή μητέρα. Ποιος μπορεί να είναι καλός γονιός και ποιος όχι;  Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Βρήκα όμως το κομμάτι που μου έλειπε για την κόρη μου. Είναι επαναστάτρια. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Μπορεί να είναι από τη φύση της. Άλλοι γεννιούνται έτσι. Άλλοι γίνονται στην πορεία. Οι επαναστάτες υπάρχουν ανάμεσα μας. Είναι δύσκολοι άνθρωποι για να τους κατανοήσεις, αλλά και τόσο ξεχωριστοί. Από πού αντλούν όμως τη δύναμή τους; Από τον ίδιο τους τον εαυτό; Ίσως… Ίσως  όμως ένα μέρος της δύναμής τους να τους το δίνουν απλόχερα αυτοί που στέκονται στο πλάι τους υποστηρίζοντας τους κι ας μην είναι αυτοί επαναστάτες. Γιατί αν είναι έτσι, αυτό ναι, μπορώ να το κάνω.


6) Έτσι είναι η ζωή: άμα σταματήσεις να αγωνίζεσαι κάποια στιγμή θα το βρεις μπροστά σου.


7) - Ελληνίδα είσαι; Και δεν ντρέπεσαι;
- Τώρα που σε βλέπω ντρέπομαι λίγο. Εγώ αγόρι μου ανέβασα την Ελληνική σημαία ψηλά, δεν την έχω για να σπάει τζαμαρίες και να ανοίγει κεφάλια.


8) Τότε ήταν που την κατάλαβα πραγματικά. Όταν σταμάτησα να την αντιμετωπίζω σαν ένα περίεργο πλάσμα αποκομμένο από τους άλλους. Όταν την είδα σε σχέση με τους άλλους. Όταν κατάλαβα ότι είναι η μόνη που δεν σκότωσε ποτέ το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας. Ίσα ίσα το έθρεψε και πορεύτηκε με αυτό. Έγινε αυτό. Έμεινε αυτό. Το παιδί που είχαμε και χάσαμε. Κι όμως είναι πάντα εκεί. Κρυμμένο σε ένα κουτί να αναμνήσεις…να χαμογελάει σε μια παλιά φωτογραφία…γιατί τα πρώτα όνειρα που κάναμε , αυτά ήταν η αλήθεια μας. Όταν ήμασταν παιδιά, όταν φτιάχναμε τον κόσμο μας που άλλοτε ήταν μοναχικός και άλλοτε ήταν γεμάτος φωνές, χρώματα, παιχνίδια…Κι αν για κάποιους τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, για κάποιους άλλους το παιχνίδι σταμάτησε, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναρχίσει…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου